 |
||
|
Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina loggy.nl Home Weblog maken RSS Feed Abonneren! |
* Vrolijke momentenEindelijk!!!! Sinds anderhalve week voel ik me een stuk beter. De gedachte om te starten met het prodimed dieet deed me goed. De hoop dat ik eindelijk slank wordt. de gedachte aan mooie nieuwe kleren maakt me blij. En dan kunnen winkelen en kopen wat ik mooi vind. Niet iets passen wat weer te strak zit of het model te aangesloten zit dat je niet durft te gaan zitten. Mezelf zekerder gaan voelen en vooral mooi! Vorige week was het zover. Al langer hadden wij het over een hondje en ik en de kinderen zagen het wel zitten. Alleen manlief had zijn twijfels maar is overstag gegaan. Vorige week hebben wij dan onze pup opgehaald. Het is een boomertje en nu 9 weken. Het is zo'n schat. Ik fleur er helemaal van op. Moet wel erg vaak naar buiten ivm zindelijk worden maar wat blijkt.... dat doet me goed. In de buitenlucht, eruit zijn. Sinds mijn depressie en de periode dat ik thuis ben gekomen (ziektewet) voelde ik me te slecht om eruit te gaan. Enkel voor de broodnodige zaken ging ik weg. Verder had ik de zin en de puf niet. Nu was dat wat meer en sinds ons hondje moet ik vaker. En ik vind het heerlijk om het hem te wandelen. Nu maar hopen dat dit geen tijdelijke opleving is. Ik hoop het zo.  18:49:48 22 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * De start
Afgelopen maandag was het dan zover. Een intake gesprek over het prodimed dieet. Een hele uitleg over hoe het werkt wat het met je lichaam doet enz enz. De voordelen van dit dieet tegenover andere enz. En dan het moment van de weegschaal. Dinsdag ben ik begonnen. Je krijgt een starterspakket met eten voor 1 week en capsules voor exta vitamine. Nou laat me beginnen met klagen. Die capsules zijn GROOT. De smaak van wat ik eet of beter gezegd drink (veel is drinken ,soep of soort van yogurt drank) verschild nogal. Sommige dingen zijn heel lekker en andere wat minder. Maar echt vies is het niet. Alles is eetbaar. Vooral de dranken en desserts zijn erg lekker. Woensdag voelde ik me niet lekker. Hoofdpijn en een raar gevoel in mijn hoofd. Dit hadden de vooraf al gezegd. Na een dag of 2/3 krijgt je lichaam een chemische reactie. Het moet namelijk vet om gaan zetten in suikers en die afvoeren. Vandaag (vrijdag) voel ik me weer top. Honger heb ik totaal niet. Wat ik wel mis is het vaste voedsel. Het hoofdgerecht is enkel vast door middel van een pannekoek of ommelet. Al met al valt het nog niet tegen. Ben ook heel benieuwd wat ik maandag te zien krijg op de weegschaal. Tuurlijk heb ik er zelf al opgestaan maar hou de weegschaal van daar aan.
Wordt vervolgd..... 18:20:09 22 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * Wat houd het dieet in.Prodimed en uw voedingsdeskundige bieden u een uniek en effectief behandelprogramma aan, om blijvend van uw overgewicht af te komen. Mede dankzij de verscheidenheid aan smaken is dit dieet goed vol te houden. Nog voordat u met het dieet begint, gaat u met uw voedingsdeskundige de meest gunstige periode na (de minste stress, de minste onvoorziene gebeurtenissen) en bepaalt u samen een doel en een termijn (aantal te verliezen kg in hoeveel weken). Daarna overloopt u samen uw medisch verleden aan de hand van de gezondheidsverklaring. Verschillende fasen Overgangsfase. Belang van begeleiding De rol van uw voedingsdeskundige bestaat eruit een persoonlijk onderhoudsprogramma op te stellen dat een natuurlijke wijze van voeding zal worden. Tijdens de wekelijkse consultaties zal uw voedingsdeskundige uw bloeddruk en uw gewicht meten. Bij eventuele bijwerkingen is uw voedingsdeskundige de uitgelezen persoon om een aantal kleine aanpassingen in uw voedingspatroon te brengen, zodat deze kleine bijwerkingen zeer snel zullen verdwijnen. Tenslotte adviseert uw voedingsdeskundige u ook regelmatig over de bereiding van de producten of allerlei manieren die het programma nog aangenamer maken. 18:09:32 22 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * Mijn weblog.jpg) De reden van deze weblog is voornamelijk voor mijzelf. om mijn verhaal kwijt te kunnen. Om bezig te zijn met mijzelf en de weg naar geluk. Het is leuk als andere mensen er wat aan hebben en er dingen in herkennen. Wellicht dat ik sommige mensen uit mijn directe omgeving de link ga geven. Dat ze me meer begrijpen. Deze weblog is er niet om de vele bezoekers. En ook niet om mooi gevonden te worden. Ik zal ook direct vanuit mijn gevoel typen. Ga de teksten niet nalezen of de zins opbouw wel goed is en of ik zeker geen spelfouten gemaakt heb. Nee ik typ druk op opslaan en het staat er. Dit zal mijn online dagboek zijn waar ik vooral zelf steun aan zal hebben. 14:53:57 11 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * Antonie Kamerling Iedereen heeft het wel gezien of gelezen. Toen ik het nieuws hoorde dat Antonie Kamerling zelfmoord gepleegd had en dat hij depressief was bekroop me een angstig gevoel. Een golf van gedachtes ging door me heen. Als eerste natuurlijk hoe erg het is voor alle mensen om hem heen en voor hemzelf. Wat hij meegemaakt en gevoeld moet hebben. Ik raakte in mijn eigen wereldje. Dacht aan mezelf. Wat nou als ik... Je weet het nooit. Wat nou als ik geen uitzicht mee zie? Of als ik een dag heb dat het erg slecht met me gaat. Als ik dan maar niet.... De kinderen liggen in bed en mijn man is niet thuis. Ik besluit toch om hem te bellen. Voicemail. Later belt hij terug. Wat is er? Oo niks belde zomaar alles goed? Hij hoort aan mij dat er wat is en blijft doorvragen. Dan begin ik te huilen. Zeg me dat ik dit nooit zal doen. Zeg me dat het niet zo slecht met mij zal gaan! Achteraf denk ik wel alleen maar goed. Dit wil toch zeggen dat ik wil leven. Dat ik een uitweg zie die anders is als die van Antonie. 14:48:45 11 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * Steun uit onverwachte hoek. En dan zijn er toch een paar mensen die moeten weten dat het niet goed met je gaat. Mijn grootste nachtmerrie. Want ik ben sterk en kan heel de wereld aan. En mensen moeten dat ook zeker van mij denken. Want ik ben stoer!!! En bang om veroordeeld te worden. Een vriendin wist het al. Zij was de enige buiten mijn man die wist van mijn situatie. Ze is altijd erg lief geweest voor me. Hele gesprekken hadden/hebben wij. Ze is een typ die eerlijk is en zegt wat ze denkt. Voor mij erg prettig. Bij haar hoef ik niet na te denken wat ze vind en denkt. Of beter bij haar hoef ik dat niet naar mijn onzekerheden in te vullen. Ik weet wat ik aan haar heb. Sinds mijn depressie ben ik haar juist nog meer gaan waarderen als ik al deed. Mijn man. Altijd iemand geweest die problemen uit de weg ging. Tenminste bij mij. Bij andere mensen is hij heel begripvol en lief. Maar zodra het dichtbij komt leek het wel of hij er geen boodschap aan had. Daardoor raakte ik gefrustreerd en kregen we ruzie en voelde ik me meer beroerd. En weer een reden om aan mezelf te twijfelen. Maar heel gek vanaf het moment dat ik naar de huisarts ben gegaan is hij totaal omgeslagen. Hij is lief en laat me in mijn eigen waarde. Ik kan hangen en vallen zoals ik wil en hij vind het goed. Al doe ik heel de dag niks. Hij is gegripvol knuffelt me en praat met me. Ja nu kan ik zeggen dat ik steun van hem heb en durf ik meer mezelf te zijn. Toen moest ik naar mijn ouders. Mijn moeder past altijd op de kinderen als ik werken ben. En vanaf ik thuis zat moest ik het wel zeggen. Dit was heel moeilijk voor mij. De eerste reactie van mijn vaders was: JIJ? Hij had dit niet van mij verwacht. Mijn moeder was vrij stil en luisterde. Maar toen eenmaal alles eruit was kreeg ik van hun kant ook de volledige steun. Nog steeds schreeuw ik het niet van de daken. Vind het toch best prive. Soms moet je wel. Vooral als het zo slecht met je gaat. Inmiddels ben ik er wel achter dat mensen je meer begrijpen als je eerlijk bent. Als maar net als of te doen.  14:32:31 11 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * Een stukje geschiedenis.Achteraf is het rond mijn pubertijd begonnen. Als ik terug denk dan ben ik vaak down geweest. Niet altijd door een bepaalde reden. Wel wist ik altijd heel goed negatieve dingen te herinneren. Positieve dingen??? Die vergeet ik. Maar naar zo'n periode van down zijn ging het beter en vroeg ik me steeds af wat doe je toch moeilijk. Kijk eens om je heen? Je hebt het toch goed? En dan leefde ik verder en genoot ik van het leven en mijn gezin. Echt nadenken over de mindere periodes deed ik dan niet. Hoe het kwam? En wat eraan te doen? Waarom? Het gaat nu toch goed. In de periodes dat het slecht ging zei mijn man vaak tegen mij dat ik hulp moest zoeken. Hier werd ik boos over want het kwam door dit en dat. Als dat veranderde dan had ik ook geen hulp nodig. En al snel kwam die goede periode weer en werd alles vergeten.  Tot afgelopen jaar. Het liep weer niet lekker met mij. Snel ging het bergafwaarts. Maar ik was niet alleen down en aan het mopperen op alles en iedereen. Mijn dagen waren overleven. ik was zo moe en futloos. Vanaf het moment dat ik mijn bed uitkwam begon de strijd. En ik kreeg pijntjes en dan weer hier last en dan weer daar. Mijn lijf bibberden. Mijn concentratie werd slechter. Soms leek het wel of ik net buiten de aarde leefde. En mijn hart ging als een gek tekeer. En dan heb je twee kinderen die aandacht vragen en dingen willen. Die gewoon een moeder verwachten en aandacht verwachten. Zelfs dat werd me teveel. Ik zag ze liever gaan als komen. Al een paar keer had de oudste gezegd: mama ik ga wel buiten spelen dan heb je rust. En dat doet pijn! En het kloppen van mijn hart baarde me zorgen. Toen heb ik het besluit toch genomen naar de huisarts te gaan. Die gaf me medicijnen en stuurde me door naar een psychologische medewerster in de praktijk. De medicijnen waren tijdelijk maar werkte geweldig. Ik kreeg rust en kon meer hebben. Wel was ik versuft maar dat vond ik niet erg maar juist fijn. Maar na 6 dagen waren ze op. Bij het innemen van de laatste heb ik gehuild. Zo bang weer opnieuw te beginnen. Bij de psychologische medewerkster kwam eruit dat ik waarschijnlijk aan een depressie lijdt door tests. Toen kreeg mijn vader een hartinfarct en op mijn werk was het zo aan het rommelen dat het maar de vraag was of ik kon blijven. Dit zorgde ervoor dat het nog slechter ging. Uiteindelijk heb ik me ziek gemeld. Dit vond ik heel moeilijk. Vooral omdat ik mijn down altijd goed verborgen wist te houden. Niemand wist ervan. En nu moest ik het vertellen. Ook was het moeilijk omdat mijn baan op het spel stond. Maar het ging echt niet meer. Uiteindelijk heb ik anti-depressiva gekregen. Maar echt schot kwam er niet. Ja inschijven bij een psycholoog. Bij de intake zeiden ze dat ik tweedelijns hulp nodig had. Wachttijd 3 tot 5 maanden. Ik werd steeds depressiver ook omdat ik gefrustreerd raakte. Neem ik eindelijk de stap, kom ik ervoor uit krijg ik niet de hulp die ik nodig heb. Via mijn werd was er bemiddeld en ik kon ergens anders terecht. Een kwal van een vent. Waar ik alleen maar onzekerder van thuis kwam. Ik ben niet meer terug gegaan. Waar ik ingeschreven stond het ik voorgesteld om eerstelijns hulp te krijgen. Ik kon die week erop terecht. Dan maar zo. De opluchting was groot. En na het eerste gesprek helemaal toen bleek dat het er heel anders aan toe ging. En zo is de weg begonnen naar het beter worden.  14:12:42 11 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * AfvalschemaVanaf 18-10-2010 ga ik starten met het proteine dieet. Vanaf die tijd zal ik hier een schema bij gaan houden hoeveel ik afgevallen ben.
 18-10-2010 91. kg Start gewicht 11:57:01 11 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) * De eerste stap Het afvallen lukt mij alleen als ik me goed voel. Dan had ik er de zin en de kracht voor. Maar steeds weer gebeurde het dat ik niet lekker in mijn vel zat en de kilo's vlogen eraan. Zo nu ook weer. Enige tijd geleden ging het snel bergafwaarts met mij. Door de medicijnen die ik kreeg en het eten wat ik deed kwam ik in een paar maanden weer ruim 10 kilo aan. Vanmorgen keek ik op de weegschaal en gaf deze 89.5 aan. En dat terwijl ik van de 78 kg afkom. Dus ik heb besloten nu stappen te gaan ondernemen en heb een afspraak voor volgende week gemaakt om te beginnen met een proteine dieet. 11:48:37 11 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) *Wat over mijzelf.Welkom op mijn log. Zoveel mogelijk zal ik mezelf anoniem houden. Op deze manier kan ik een echt dagboek over mijnzelf en de weg die ik bewandel bijhouden. Dan kan ik eerlijk zijn zonder dat bekenden alles over mij te weten komen en eventueel mij zullen beoordelen daarop. Bij de start van deze log oktober 2010 ben ik een vrouw van 31 jaar. Die getrouwd is en een dochter en een zoontje heeft. Al jaren kan ik niet zeggen dat ik optimaal gelukkig ben. Met ups en downs. Van depri voelen tot best tevreden zijn. Enige maanden geleden ging het bergafwaart met mij en de diagnose depressie werd gesteld. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik alles van me af wil schrijven. Vandaag deze log. En hopelijk over een tijdje kunnen zeggen ja nu ben ik gelukkig.  11:33:58 11 Oktober 2010 Permanente link Reacties (0) |
Wie ben ik Een korte omschrijving van mezelf. * Mijn weblog *Wat over mijzelf. Depressie Alles over mijn depressie. * Vrolijke momenten * Antonie Kamerling * Steun uit onverwachte hoek. * Een stukje geschiedenis. Afvallen Hoe verloopt het afvallen. * De start * Wat houd het dieet in. * Afvalschema * De eerste stap Overigen Van alles wat. |
Nou iets zwaarder als verwacht namelijk 91 kg. Ook wordt er gemeten in procenten hoeveel vet en spiermassa je hebt. Voor mezelf had ik al besloten dat ik dit ging doen. Een aantal maande geleden woog ik nog 78 kg. Ook te zwaar maar minder ernstig.